Sən yola saldıqca illəri –Vətən

Oldu başdan-başa gülüstsn, Şaiq.

Baxıb alnındakı qırışıqlara

Olmadın zərrəcə pərişan, Şaiq.

Dağların başı tək ağardı başın,

Çiçəklər bitirdi torpağın daşın.

Dedin: Ey qocalıq fikrindən daşın!

 Axtardın hər dərdə min dərman, Şaiq.

Səni əzizləyir, yaxşı fikir ver, 

 İgidlər yetirən bu torpaq bu yer.

Qızıl qalstuqlu nəvən-pioner

Sənə hörmət bəslər hər zaman, Şaiq.

Səni gənc saxladı gəncliyin səsi,

Könlündə dinləndi bahar nəğməsi,

Tükənməz şairin eşqi həvəsi

Kəssə də yolunu qar, boran, Şaiq.

Coşqun ilhamını Vətəndən aldın,

Saz tutub, söz qoşub xəyala daldın,

Səməd , mən “qocaldım”,  sən cavan qaldın

Ey körpə ürəkli qocaman Şaiq .

Səndə təbiət var ipəkdən yumşaq,

Böyüklə böyüksən, uşaqla uşaq.

Yüz yaşı gəl birgə adlayıb aşaq

Bir də ələ düşməz bu dövran , Şaiq.